اکنون که می خواهم این متن را بنویسم تازه از آماده سازی و پرینت و صحافی کردن یک گزارش فارغ شده ام. خسته هستم اما اگر الان این را ننویسم شاید دیگر مجالی نباشد و ذهنم یاری نکند. میخواستم دیشب بنویسم اما همین گزارش مهربان هم خواب دیشب را از بنده ستاند هم بلاگ نویسی را. بگذریم.
دیشب یکی از شبهای عجیب عمر من بود. دیشب چیزی را به من فهماندند که پاهایم سست شد و قلبم به تکاپوی بیشتری افتاد تا خون برساند به مغزم تا کمی بفهمم چه شده است. آنقدری به من نهیب زده شد که در راه خوابگاه نمی توانستم قدم از قدم بردارم و دوست داشتم همانجا که هستم بنشینم و زار زار آواز گریه سر دهم.

که صدای چهار مضراب مخالف آسمان عشق استاد شجریان رشته راز و نیازم را برید. نگاهی به گوشی ام انداختم. یکی از دوستان دوره لیسانس بود که از زنگش فهمیدم آمده تهران و امشب را مکان خواب می خواهد. هر چند می دانستم باید شرمنده اش شوم اما جواب دادم. گفت امشب می تواند مهمانم باشد یا نه. می شد کارهایی کرد که بیاید داخل کوی. یعنی یا باید التماس می کردم به نگهبانان یا اینکه قاچاقی  می آوردمش توی کوی که اگر مچم را می گرفتند حسابم با دیوان محاسبات بود. داشتم بحث می کردم و ابراز شرمندگی و شکر خدا که کوی قوانینش سفت و سخت است و امشب که من باید تا خروس خوان سحر بیدار باشم دوستم نمی تواند بیاید. البته نا گفته نماند که اگر مطمئن نبودم که در خوابگاه دانشگاه صنعت نفت جا و مکان گیر می آورد اگر باید رییس جمهور را هم می کشاندم دم در کوی، کاری می کردم که او مهمان شود که یک بار یکی دیگر از دوستانم را وارد کوی کرده بودم. داشتم می گفتم. در مقام ابراز شرمندگی برآمده بودم که یک لحظه یاد راز و نیازم افتادم که داشتم خدا را می خواندم که مهمانم کند. پاهایم سست شد. تصمیمم را عوض کردم و به دوستم گفتم شاید قوانین تابستانشان فرق داشته باشد و گفتم سعی ام را می کنم تا راهی بجویم. قطع کردم. بغض کردم. قدم هایم آهسته تر شد. دستانم به لرزه افتاد. نمی دانم چگونه خود را به درب غربی رساندم. از نگهبان سوال کردم قوانین مهمانداری به چه صورت و او نمی دانست. خواستم زنگ بزند از درب اصلی بپرسد. پرسید. گفتند همان روال مسخره است. می خواستم اینها بگویند نمی شود تا من کمتر احساس شرمندگی کنم آن هم جلوی خالقم. هدفم مسجد بود. می خواستم به نماز جماعت برسم. نزدیکی های مسجد راهم را کج کردم به طرف درب اصلی. می دانستم نماز اول را از دست می دهم. دم در سوال کردم که چگونه است رسم مهمانداری! گفت: کیست؟ گفتم: دانشجوی کرمان! گفت: برو و اصلاً حرفش را هم نزن. از من اصرار و از او انکار. گفت: نمی شود و من هیچ کاره ام میخواهی بار سر نگهبان گپی بزن. نگاهی به اتاقکش انداختم و شناختمش. از این سرتق هایی بود که ساکن کوی را زورکی راه میداد. عاجز شده بودم. برگشتم در راه مسجد و سرم به آسمان کردم و گفتم: چه چیز را میخواستی به من بفهمانی؟ ضعفم را؟ عجزم را؟ اینها را که خودم میدانستم؛ نکند می خواستی بگویی آنقدر خرابم که مهمانم نمی کنی!