سلام
امام حسن (ع) غریبند.
همیشه جمله بالا را همیشه شنیده ایم اما تا به حال فکر کرده اید چرا؟ نمی خواهم برهان تاریخی بیاورم؛ فقط چند نکته کوتاه.
با یک جستجوی کوتاه در می یابیم که یکی از معانی رایج «غریب» “دور از وطن” است. اولین وطن آدمی خانه اوست. خانه یعنی محل آرامش انسان؛ یعنی جایی که او احساس امنیت دارد. پس جایی که امن نباشد نه خانه است نه وطن. حال اگر شخصی در خانه خود امنیت جانی نداشته باشد غریب است دیگر. شاید بتوان گفت یکی از بدترین حالات غربت است. «خانه خودت امن نباشد، دردناک نیست؟ این دیگر چه نوع غربتی است؟» دردناک تر آن است این نا امنی را همسرت ایجاد کرده باشد. کسی که خدا، او را مایه آرامش و سکینه بر می شمارد. چه غربتی است…
نمی دانم تا به حال بقیع را از نزدیک دیده اید یا نه؟ سنگ قبر ندارد قبرشان. الان بی کس ترین آدمها هم قبرشان یک چیزی دارد که معلوم می کند این قبر آن بی کس است. مولای ما این همه شیعه دارد اما مقبره مطهرش سنگ ندارد.
در جامعه ما، چند بار اسم توسل به امام مجتبی (ع) می آید؟ ولادتشان تعطیل نیست. شهادتشان مقرون با وفات جدّ بزرگوارشان است. کافی است از صبح تا همین الان نگاهی به برنامه های TV انداخته باشید. می بینید بیشتر برنامه ها یا در مورد پیامبر نازنینمان (ص) و یا مولای مهربان ایرانیان حضرت ثامن الحجج (ع) بوده است. دل آدمی آتش می گیرد و اشکش جاری می شود.
این است که امام حسن مجتبی (ع) را غریب می دانند و می نامند. شهادت مظلومانه شان تسلیت باد.
یا علی
.
مطلبی که بالای سایت نوشتین فوق العاده بود.
یک کف دست خاک…
خدایا! دستمان را بگیر.
سلام
ممنون از حضورتون
آمین
سلام
ممنون از حضورتون
آمین