دیروز هم یکی از آن روز هایی بود که برایم خاطره شد. این بچه های لیسانس نفتی برای خودشان جشنی به عنوان عیدانه برپا کرده بودند و اکثر ساکنین انستیتو را اعم از پیر و جوان، خرد و کلان و دکتر و مهندس و کارگر و خدمه دعوت کرده بودند. دلم خیلی برای این برگزار کنندگان سوخت با کمترین امکاناتی که در اختیارشان گذاشته بودند زور خودشان را زدند تا ساعتی خنده بر لب حضار بنشانند. اما حاشیه های این جریان:
حاشیه اول: صندلی داغ که خیلی داغ شد برای دکتر پ.پ و داغی اش سرایت کرد به بنده و جمعی از دانشجویان با تجربه و باعث شد یکی برود و تذکر دهد تا دست بکشند از پرسیدن سوالاتی از قبیل: دوست دختر داشتی؟ چرا به دخترها نمره خوب می دهی؟ چند تا دوست دختر داشتی؟ آیا خانمت دوست دختر داشت؟ اگر نداشت تو چند تا داشتی؟ حالا که چی؟ می خواهی بگویی دوست دختر نداشتی؟ پس چرا به دخترها همیشه بیشتر نمره می دهی؟ حتماً دوست دختر داشته ای که این گونه ای!…
این مزخرفات را پرسیدند و دکتر هم جلوی همکارانش رنگ به رنگ می شد و چون قلب خیلی مهربانی دارد جواب سوالاتشان را با حوصله و کمی چاشنی طنز میداد. دوستانم می گفتند اگر جای دکتر بودند عضوی به نام دهان روی صورت مجری این برنامه نمی گذاشتند.
حاشیه دوم: رامین سر ریخته شدن یک لیوان نسکافه روی زمین در وقت پذیرای با دولتشاهی بحثش شد؛ و مثل اینکه بعد از جلسه قضیه بیخ پیدا کرده و انگشت رامین شکسته بود! (مقصر رامین نبود ولی باید کوتاه می آمد)
این جا بود که یاد یکی از شعر های جهش یافته خود شدم که در نوشته «خانه به دوش» از آن بهره ها بردم:
گنه کرد در بلخ آهنگری
به شوشتر زدند انگشت رامین
حاشیه سوم: خندیدن دختران لیسانسی به بنده! بله، وقتی می خواستم برای قسمت دوم جشن وارد کلاس شوم دخترها ایستاده بودند و از این پوشه هایی که در همه جشن های دانشجویی می دهند و یک کاغذ باطله و یک خودکار جزء لاینفکّ آن است به همه میدادند و یکی هم به من تعارف کردند و من هم چون از این چیز ها اشباع شده ام دستم را به نشانه رد تعارفشان گرفتم جلوشان. بعدش گفتم شاید ناراحت شوند و ازشان گرفتم. گرفتم و در حین وارد شدن به کلاس شنیدم که می خندند و یکی به دیگری می گوید: انگار غذا تعارفش کردیم که نمی گیرد… ما خودمان را زدیم کوچه علی چپ و وارد کلاس شدیم… اما یک چیز قشنگ داخل این پوشه بود که برایت scan کرده ام.
