سلام
یکی از آرزوهای زندگی من بدست آوردن شهامت و مهارت امر به معروف و نهی از منکر است. نمی دانم تا بحال از برخی از رفتارهای آزاردهنده اغلب مردم به تنگ آمده اید یا نه؛ اما هرگاه کفرم در می آید تنها چیزی که به عنوان اولین عامل این گونه از رفتارها به ذهنم می رسد خاموش شدن چراغ امر به معروف و نهی از منکر در جامعه است. مثلاً همین یکی دو روز پیش بود که وقتی سوار تاکسی بودم و راه بازگشت به خانه را طی می کردم راننده محترم انگاری سگ بدنبالش گذاشته باشد از هیچ لایی کشیدنی دریغ نمی کرد آنهم در یک خیابان شلوغ و بنای غرغر گذاشته بود که چرا مردم بد رانندگی می کنند؛ یکی دو ماشین بودند که می خواستند دور بزنند و به ناچار راه دیگر ماشین ها را بند می آوردند. این راننده ما هم فحش می داد که «فلان فلان شده با این رانندگی شان، برو کنار دیگر اَاه» و بعد خودش توی لاین مخالف رانندگی میکرد و اووووووه چکارها که نمی کرد. من هم هی داشتم تو سر و کله نفسم می زدم تا قانعش کنم به تذکر دادن به این راننده، اما نشد که نشد. وقتی پیاده شدم تا خود خانه داشتم خودم را می زدم.
از این موارد زیاد است؛ فردا که از خانه بیرون می زنید کمی ریزبین باشید تا ببینید چقدر از حقوق الناس به خاطر همین بی تفاوتی ها و مردن روح این 2 فرع از دینمان ضایع می شود و دودش توی چشم همین مردم می رود. فرض کنید تمامی ما روحیه تذکر دادن به موقع را داشتیم؛ آنگاه هرکسی در کنار خود حضور یک شخصی را حس می کرد که او را به کارهای خوب تشویق می کرد و از انجام امور منفی نهی. در نتیجه وقتی آدمی ببیند که بقیه نسبت به اعمال او احساس مسئولیت می کنند خود او هم چنین حسی خواهد داشت و لااقل برای آبروی خودش هم که باشد سعی می کند هنجار و غیرهنجار را رعایت کند. اما وقتی فقط سرمان توی لاک خودمان باشد و مکرر بگوییم «ولم کن، به من چه!» یا «مگر مجبورم اعصاب خودم را خرد کنم» یا «به جهنم، من چه کاره ام؛ من که دارم می رسم…» نتیجه همینی می شود که روز به روز بیش از پیش شاهد آن هستیم.
یا حق