ای بابا چرا این شکلی شده ای؟

نکند نا امید شوی ها؟

قیافه اش را نگاه کن! شده است عین اینها که به طرفتـ العینی کشتی های
نداشته اشان غرق شده اند. باز کن آن اخمت را که یاد میرغضب های حکومتی
چنگیزخان و تیمور لنگ افتادم…

هنوز که در همی! خوب تو هم دفاع می کنی. دنیا که به آخر نرسیده… علی
هم تا دیروز مثل تو بود. می دانم امروز خیلی الکی حس کردی علی از تو جدا
شد… انصافاً که تا حالا حکم برادرت را داشته… اِ ــِـ اِ ــِـ اِ ــِـ نگاهش کن اشک هایش را… هاهاها شده ای شبیه این بچه هایی که اسباب بازی شان را می گیرند…

بخند

می زنم لهت می کنم ها… ببین این یعنی نا شکری. یعنی راضی نیستی…

——————————

راضی ام… امشب توی آزمایشگاه یه لحظه به خودم گفتم: وای باز امشب هم
باید بیدار باشم دست به keyboard برای تایپ گزارش تا صبح بنشینم… لختی
بعد دیدم چه فکر نابجایی کردم و خدا شکر کردم که بی کار نیستم و سرم گرم است به
همین شب بیداری هایی که فقط وجود نازنین الله از عاقبت شیرینش آگاه است.
شعفی در وجودم خروشید که به من انرژی داد و ته دلم که هنوز کمی عشق به
معبودم  در آن یافت می شود تشکر کردم از خدای خوب و عزیز و مهربان و کریم و
رحیم و ستار و غفار و ارحم الراحمین و جمیل و حکیم و … (تا لب گور هم
اگر وصفش کنم به زیبایی و خوبی، هیچ وصف نکرده ام…)

خوشحالم راضی ام شاکرم که اگر همین کار نبود باز غصه که چرا کار نیست!
عجیبیم ها! باشد می گوییم کاش نبود، نباشد می گوییم کاش بود. یعنی انسان =
نا راضی…

————————-

پی نوشت ها:

– علی هم دفاع کرد. انشاالله موفقیت های بعدی زندگی ش را ببینم و کیف کنم. دوست دارم به آرزوهایش برسد.

– نوشتن در این اوضاع قمر در عقرب کار و تزم بهتر از اینها نمی شود آن هم
با چشمی پف کرده از باد خواب… به بزرگی خودتان مرحمتاً ببخشید.

– امشب دیگر این چشم و تن ما به نوشتن گزارش نمی رسد. استاد راهنمای عزیز، عذر تقصیر

و آخر از همه،

لیاقت می خواهد برای مردترین مرد جهان نوشتن… وصف
علی(ع) را با عقل ناقص و قلم عاجز من چه کار… به قول سلمان ساوجی:

زبان تیز قلم قاصرست از صفتت

که حصر مدح تو بیرون ز حد امکان است

این شد که چیزی نشد مرقوم و مکتوب بر لوح مجازی ام و کما فی السابق تبریک و تهنیت مع التاخیر

فقط یک چیزی از مولا علی (ع) توی دلم هست که عاشقش شده ام… اما الآن وقت نوشتنش نیست…
با علی…